به گزارش گروه سیاسی«تیتر یک»، مجید محمدی از اعضای ثابت حلقه کیان بود، حلقه ای که در انتخابات 76 خاتمی را پشتیبانی می کردند. او پس از چند سال همکاری در نشریات زنجیره ای روزگار اصلاحات به آمریکا گریخت و هم اینک با رادیو فردا (ارگان سازمان سیا) همکاری می کند.
 
وی در نوشته ای تحت عنوان «اصلاح طلبی رام شده» می نویسد: در آستانه انتخابات سال 92 اصلاح طلبان داخل (گروهی که بخش عمده قوه مجریه در دولت خاتمی و اکثریت مجلس ششم را در اختیار داشتند) به دو گروه مشخص تقسیم شده اند؛ کسانی که برای مشارکت سیاسی شرط و شروطی دارند (مثل آزادی زندانیان سیاسی، آزادی گردهمایی های حزبی و آزادی رسانه های خود) و کسانی که بدون قید و شرط آماده مشارکت سیاسی و رقابت در انتخابات آینده هستند و حتی شروط سه گانه وزارت کشور یعنی ابراز برائت از فتنه، عدم دعوت احزاب و گروه های منحله (حزب مشارکت و مجاهدین انقلاب) و عدم دعوت از افراد محکوم در دوره پس از 88 را برای تشکیل گردهمایی خود می پذیرند.
 
وی می افزاید: برخی از اصلاح طلبان که پیش از این شرط و شروطی برای مشارکت در فرایند رسمی سیاسی داشتند اخیراً به دسته دوم پیوسته اند تا از یأس سیاسی موجود بگریزند؛ «اصلاح طلبان و جنبش سبز باید با عمل سیاسی و فعالیت مستمر و مداوم خود در عرصه های گوناگون، معادلات کسانی که حضور خود در عرصه های مختلف را، در بی عملی، نا امیدی و یأس از اصلاحات می دانند، برهم بزنند. در حال حاضر مهم است که تلاش کنیم تا آقایان کروبی، میرحسین موسوی و خانم رهنورد و زندانیان سیاسی آزاد شوند، با وجود این تأکید بر این موضوع به گونه ای نباشد که فرصت های موجود برای فعالیت سیاسی را از بین ببرد.»
 
 (عبدالله نوری، ندای سبز آزادی، 17 دی 1391)
همکار دون پایه سازمان سیا که در نوشته های خود تا مرز شرافتمندانه خواندن فروش اطلاعات به آمریکایی ها و دریافت پول پیش رفت، با تأکید بر اینکه حامیان اصلاح طلبان در سال 88 علیه حاکمیت موضع گرفته و از خط قرمزهای اصلاح طلبان گذشتند، نوشت: بسیاری از اصلاح طلبان بدون این که بخواهند برای این فریادها هزینه پرداختند و امروز بخشی از آنها دارند به صدای بلند می گویند که آنها همان اصلاح طلبان ماقبل 88 هستند تا به کسب و کار سیاسی خود در ماقبل 88 بازگردند.
 
وی ضمن ابراز محبت! به دوستان سابق خود می نویسد: اگر به نقشه جغرافیای اصلاح طلبان در داخل و خارج کشور نگاهی از دور بیندازیم سه گروه می بینیم.
 
 1. «رام شدگان» یعنی اصلاح طلبانی که بالاخص پس از سرکوب ها از مطالبات غیرقابل تحقق خود خسته شده و با واقع بینی حکومت جمهوری اسلامی را به عنوان واقعیتی غیرقابل تغییر پذیرا شده و می خواهند در همان چارچوب کار کنند. آنها از همین جهت بدون هیچ قید و شرطی آماده ورود به رقابت سیاسی هستند؛
 
2. «مأیوس شدگان» از اصلاحات که اکثراً به خارج آمده اند و به خیل کسانی که اگر امروز قدرت براندازی ندارند اما به امید آن روز نشسته اند پیوسته اند؛
 
3. «شرمندگان» که به غیر قابل اصلاح بودن رژیم باور کرده ولی به خاطر فشار حکومت یا به دلیل منافع درآمیخته خود با وضعیت موجود از بیان نظر خویش در این باب و راه حلی که در نظر دارند (مثل تحریم انتخابات) احساس شرم می کنند. این سه گروه امروز هزاران فرسنگ با یکدیگر فاصله دارند و به همین دلیل جنبش چندانی از سوی اصلاح طلبان نه در داخل و نه در خارج با تحرک آنها به چشم می آید. آنها در هر مقطع سیاسی نمی توانند به تصمیم گیری برسند.
 
این مدعی حمایت از جنبش سبز در آشوب های سال 88 که سپس اعلام کرد «اصل مسئله جنبش سبز اسلام گرایی است» با حمله به موسوی نوشت: اکثر اصلاح طلبانی که امروز در زندانند هنوز کلمه ای در باب نقض حقوق بشر توسط دولت موسوی و خود آنها در سه دهه درگیر بودن در قدرت نگفته اند.
 
وی با بیان اینکه مشکل بنیادین اصلاح طلبان در مشارکت در فرایند انتخابات در هم ریختگی رأی دهندگان است، نوشت: رأی دهندگانی که در دهه های هفتاد و هشتاد به اصلاح طلبان رأی می دادند امروز متفرق و پراکنده و معلق هستند.
وی اشاره ای به نقش امثال خود در سقوط اجتماعی اصلاح طلبان و افتادن آنها از چشم ملت متدین ایران نکرد.